Bystry potok wody toczy,
potok wody toczy.
Nad potokiem Hanka wypłakuje oczy.
Nie płacz, Hanuś, nie płacz,
nawet w samym niebie
ten twój Heniek ukochany
nie zapomni ciebie.
Nie płacz, Hanuś, nie płacz,
nawet w samym niebie
ten twój Heniek ukochany
nie zapomni ciebie.

Bystry potok wody toczy,
potok wody toczy.
Nad potokiem serce Hanusine broczy.
Nie brocz, serce, nie brocz,
bo nad życia cienie
są marzenia, są wspomnienia,
w których wraca Heniek.
Oj... Nie brocz, serce, nie brocz,
bo nad życia cienie
są marzenia, są wspomnienia,
w których wraca Heniek.

Stała Hanka nad potokiem,
potok wodę toczył.
Napatoczył się skądś Heniek
i potok przeskoczył.
Hej, ty wodo! Hej, potoku!
Hanka samiuteńka.
Nawet psy się w budach kryją,
kiedy widzą Heńka.
O... Hej, ty wodo! Hej, potoku!
Hanka samiuteńka.
Nawet psy się w budach kryją,
kiedy widza Heńka.

Potok wściekle toczył wody,
słysząc chichot Hanki,
kiedy Heniek poraz trzeci
ciskał w wodę wiankiem.
Hej, ty wodo! Hej, potoku!
Hanka golusieńka.
Miała rację mamuś Hanki